ผมตั้งชื่อลูกชายผมว่า”บริงโกล”และใช้เรียกมันอยู่ได้สักพัก แต่แฟนของผมเรียกมันว่า”ไอ้ดื้อ”ตลอดเวลาเลย ด้วยเห็นว่าเหมาะกับมันมากว่าและมันก็จริงเสียด้วย มันอยู่ไม่สุข มันดื้อ และซน ตามวิวัฒนาการ เริ่มหัดบิน หัดจิกกินอาหารเอง เหมือนเด็กวัย1ขวบ ที่เริ่ม หัดเดิน หัดหยิบกินอาหารด้วยตนเอง ซึ้งตอนนั้นไอ้ดื้ออายุได้ 1 เดือนเองครับ 
ผมและแฟน เราสลับกันดูแลมันตอนเช้าผมจะเปลี่ยนอาหารเม็ด ผลไม้ และน้ำที่ใส่วิตามิล C, D และ B3 สำหรับสัตว์เลี้ยงหน่ะครับ เมื่อเปลี่ยนอาหารเสร็จผมก็ไปอาบน้ำ
เมื่อมันเห็นผมตัวเปียกมันก็เอาตัวมันลงไปเล่นในน้ำที่ผมเตรียมไว้ให้ด้วยครับ มันเกิดการลอกเลียนแบบมนุษย์เหมือนว่ามันเป็นมนุษย์ด้วยเช่นกัน และไอ้ดื้อ มันทำเช่นนี้ทุกวันเป็นประจำทุกเช้าครับ
ส่วนแฟนของผมหลังเลิกงาน17.30น. เมื่อถึงห้องประมาณ18.00น. เธอจะให้อาหารเม็ดที่แช่น้ำให้นิ่มและป้อนไอ้ดื้อจนอิ่ม และเธอสังเกตว่ามันร้องและพยายามจะออกมาหาเธอเหมือนอยากจะเข้ามาคลุกคลีด้วยเธอจึงลองเปิดกรงนกและเอื่อมมือไปรูปหัวและหลังแบบเบาๆ มันยืนนิ่งให้เธอรูป และเธอลองนำมันออกมานอกกรง
ตอนแรกๆเธอกลัวว่ามันจะบินหนีหายไป แต่ด้วยกริยาของไอ้ดื้อไม่ใช่เช่นนั้น มันชอบที่ได้อยู่ใกล้ๆคน มันอยากรู้อยากเห็น เหมือนเด็กๆ ตามวัยเด็กกำลังโต
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น