สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า”รัก”(ไอ้ดื้อ) ตอน3

สิ่งเล็กๆที่เรียกว่า”รัก”(ไอ้ดื้อ) ตอน3 ผมกลับมาถึงกรุงเทพฯพร้อมลูกนกสองตัวได้ 2 วัน และผมก็ได้รับข่าวร้ายจากทางบ้านว่า”พ่อผมเสียชีวิต” ซึ้งวันที่ผมกลับมาจากเยี่ยมพ่อนั้นท่านยังดีๆอยู่เลย พ่อของผมท่านเป็นโรคเบาหวาน และ ตับ เจ็บอยู่นานเมื่อหลายปีที่ผ่านมา เข้าโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆ แต่ครั้งนี้ไม่ได้เจ็บมาก ถ้าเทียบกับครั้งก่อนๆ ที่พ่อของผมเคยเป็นท่านเคยชักจนหมดสติ หรือชักน้ำลายฟูมปากก็เคยมาแล้ว ผมเลยคิดว่าไม่น่าเชื่อว่า แค่เป็นแผลในปากเหมือนร้อนใน จะทำให้พ่อเสียชีวิตได้
เมื่อผมทราบข่าวร้ายนี้ผมรีบกลับบ้านเกิดทันที และผมจะนำลูกนกไปด้วยไม่ได้เพราะว่าผมเพิ่งผ่านเหตุการณ์ที่ทำให้เชียดคุกมาเมื่อไม่นานมานี้เอง หรือว่าผมจะฝากเพื่อนเลี้ยงไว้ก่อน 7-10 วัน แต่ว่าเจ้าเพื่อนผมมันก็ต้องไปทำงานที่เดียวกับผมกว่าจะเลิกงานก็ 4ทุ่ม ลูกนกของผมจะต้องอดตายแน่ๆ ผมจะต้องฝากมันไว้กับผู้ที่มีเวลาให้ลูกนกมากพอที่จะให้อาหารมันได้ตลอดเวลา หรือ ทุกๆ 2 ชั่วโมง และในที่สุดผมได้คนที่ผมจะฝากลูกนกไว้ได้แล้ว เค้าผู้นั้นเป็นช่างทำผมใต้ตึกที่ผมเช่าอยู่นั้นเอง เวลาที่มีลูกค้าเป็นช่วง 7.30-8.30 และ18.00-21.30 เท่านั้น เป็นผู้ที่เหมาะสมที่สุดแล้ว และผมก็ฝากไว้ที่ช่างทำผมเป็นเวลา 7 วัน เมื่อเสร็จธุระจากทางบ้าน ผมก็รีบมารับลูกนกกลับด้วยความเกรงใจ พร้อมของฝากจากแพร่ ติดมือไปฝากช่างทำผมแทนคำขอบคุณในน้ำใจที่ช่างทำผมมีให้ผม ทั้งๆที่ไม่สนิทกันเกินกว่าลูกค้าที่มาใช้บริการทั่วไป
เมื่อผมเปิดประตูเข้าไปนั้น ผมเห็นหน้าช่าวทำผมกล่อยๆ และพูดว่า”เอ๋อ ! ลูกนกเจ้าตัวเล็กง่ะ มันไม่รอดน่ะ” ผมอึ้งไปสักพัก และยิ้มให้ช่างทำผม ช่างพูดต่อว่า” มันซึมๆตั้งแต่มาแล้วง่ะ! มันไม่สบายหรือเปล่า?” ซึ้งผมว่ามันก็ปกติดีออกจะร้องเก่ง กินเก่งเสียด้วยซ้ำ มันก็เป็นอีกครั้งที่แปลกกลับมาครั้งนี้ผมเหลือลูกนกเพียงตัวเดียว ผมจึงทุ่มเทความรักและความใส่ใจให้ลูกนกอย่างเต็มที่ ไม่ได้คิดว่ามันเป็นเพียงสัตว์เลียง แต่มันเป็นลูกชายของผม